Kunst en politiek
Terwijl het fascisme door Europa raasde, werd een organisatie die bekend staat als het American Artists 'Congress (ACC) in februari 1936 gevormd door een groep kunstenaars in New York. Het doel: hun zaak promoten via kunstzinnige projecten en de opkomst van dit politieke regime bestrijden. De slogan: "Tegen oorlog en fascisme."
ACC's eerste sessie vond ook plaats in februari, met een presentatie van een toegewijde communist wiens naam je misschien herkent: David Alfaro Siqueiros. De kunst van de Mexicaanse muralist bracht een sterke boodschap over voor sociale rechtvaardigheid - wat misschien de reden is waarom zijn toespraak tijdens de sessie, getiteld "The Mexican Experience in Art" meer dan alleen fascisme aan de orde stelde.
In die tijd had Siqueiros volgens een artikel van Artsy enkele van de meest radicale muurschilderingstechnieken sinds het begin van de jaren dertig opgeroepen. In plaats van traditionele "pigment-en-gips fresco-methoden" zoals zijn collega's te gebruiken, koos de muralist voor autolak die werd aangebracht met een commercieel spuitpistool en sneldrogend cement.
"Voor Siqueiros hadden revolutionaire ideeën revolutionaire technieken en materialen nodig", schrijft Jon Mann in het artikel. "Je kon gewoon geen bewegend werk van politieke kunst maken in de moderne tijd met dezelfde technieken die worden gebruikt door religieuze beoefenaars in 13e-eeuwse kloosters."
De kunstenaars die aanwezig waren tijdens de ACC-sessie leken ook van Siqueiros innovatieve methoden te houden. Kort na deze ontmoeting zouden ze hem helpen een andere politiek geladen groep kunstenaars op te richten, genaamd Siqueiros Experimental Workshop.
Bewegingen maken door kunstexperimentatie
De Siqueiros Experimental Workshop, meldt Mann, werd door zijn oprichter aangeduid als een "Laboratorium voor Moderne Techniek in Kunst" met een missie om kunstenaars "radicale nieuwe methoden en materialen" te leren. Vooral expressionistisch, Jackson Pollock.
“Voordat hij 'Jack the Dripper' was, de Western-'cowboy'-New-York-intellectueel werd, of het door Life Magazine voorgestelde 'Greatest Living Painter in de Verenigde Staten', was de jonge Pollock een volgeling van de Mexicaanse muralists die werkten in dat decennium in de Verenigde Staten,”legt Mann uit in het artikel. "Hij groeide op in Californië, zag de muurschilderingen van Diego Rivera in San Francisco en reisde om de muurschildering Prometheus van José Clemente Orozco te bekijken aan het Pomona College in 1930."
Met dit in gedachten is het niet zo verwonderlijk dat Pollock zichzelf zou vinden als lid van de Siqueiros Experimental Workshop. Hij en de andere studenten zouden samenwerken om grote openbare kunstwerken te maken voor de anti-fascistische zaak.
Een dergelijk project was voor de meidag-parade van 1936, waarvoor Pollock hielp werken aan een armatuur van een allegorische vlotter.
"De belichaming van de workshop van het Wall Street-kapitalisme toont het hoofd van de figuur met een hakenkruis en emblemen van de Republikeinse en Democratische partijen in zijn uitgestrekte handen (en symboliseert daarmee de controle van Wall Street over het Amerikaanse politieke systeem)", legt workshophistoricus Laurance Hurlburt uit. "Een gigantische bewegende hamer versierd met de communistische hamer en sikkel, die de eenheid van het Noord-Amerikaanse volk vertegenwoordigde, sloeg een Wall Street tickertape-machine in de vergetelheid en spoot de tape bloedig over de kapitalistische figuur."
Hoewel de workshop veel politieke projecten opleverde, hielp het ook de aangesloten kunstenaars om hun vaardigheden in abstractie te verfijnen.
The Drips of Pollock's Abstract Pond
Bekend om het verkennen van vele onconventionele kunsttechnieken, inspireerde Siqueiros zijn leden echt om buiten de traditionele kunstdoos te denken. Zijn Collectieve Zelfmoord, bijvoorbeeld, was destijds gemaakt van nogal ongebruikelijke materialen, zoals airbrush verf, stencils en sneldrogende commerciële lak typisch geassocieerd met auto's.
Wat meer is, is dat een kunstenaar van de werkplaats, volgens het Museum of Modern Art, herinnert dat hij deze verf in dunne glazuren of dikke gobs heeft aangebracht door het te gieten, druppelen, spatten en naar het oppervlak te slingeren.
Klinkt dit vergelijkbaar met wat een kenmerkende techniek voor Pollock's kunst zou worden? We zullen het misschien nooit zeker weten, maar het klinkt zeker alsof de technieken die in de workshop werden onderzocht, hebben geholpen om de artistieke stijl van Pollock vorm te geven - ondanks het feit dat deze slechts minder dan een jaar open was.