Als kunstenaar en schrijver open ik de deur naar de mening van anderen wanneer ik creëer.
Dat is riskant, want niet iedereen denkt hetzelfde. Ik was geschokt toen ik ontdekte dat niet iedereen mijn werk zou zien zoals ik, en nog meer verbaasd dat ze het me zouden vertellen! In deze dag van sociale media is de wereld erg klein geworden en kunnen woorden van over de hele wereld je in een oogwenk bereiken.
Ik ontving ooit een e-mail van een lezer die echt mijn ziel wiegde. Houd er rekening mee dat ik elke maand honderden e-mails ontvang, en de meeste zijn erg gratis. Ik waardeer elke persoon die contact met me opneemt volledig, en ik probeer elke persoon te beantwoorden. Deze specifieke e-mail smeekte om een antwoord, want het was een echte vorm van haatmail.
Je zou denken dat een carrière als de mijne, ontworpen om mensen te helpen mooie dingen te produceren, alleen maar positieve feedback zou oproepen, niet? Nee. De menselijke natuur is op die manier grappig, want sommigen kunnen alleen het negatieve zien. En je zou denken dat ik met alle positieve opmerkingen die ik ontvang, het negatieve zou kunnen negeren, maar dat is niet altijd het geval. Ik ben een creatief, gevoelig mens en één negatieve opmerking zal tijdelijk al het goede verduisteren. (Maar ik went niet, ik leer er gewoon van en ga verder …)
Hoe dan ook, deze e-mail was een eye-opener. De onderwerpregel was: "Ik was een fan …" Je weet dat het niet goed kan zijn met zo'n opening.
In de e-mail stond verder dat ze mijn carrière jarenlang hadden gevolgd en dat ze altijd dachten dat ik een van de beste artiesten was die er waren. (Vroeger? Huh? Wat?) Vervolgens zei hij dat hij na nauwkeurige observatie had opgemerkt dat ik was gestopt met groeien als kunstenaar, en dat ik mezelf stomde om boeken te schrijven en de almachtige dollar na te jagen. Hij stelde voor dat ik zou stoppen en me meer op mijn kunstwerken zou concentreren, want hij geloofde dat ik een van de grote meesters van de 21ste eeuw kon worden. Maar in plaats daarvan prostitueerde ik alleen mijn werk (hij zei het, niet ik!) Om mijn naam te krijgen om meer geld te verdienen. Alsof dat niet genoeg was, zei hij ook dat ik iedereen dom mijn tekenstijl had geleerd, en dat ik nu zelfs niet meer speciaal was. Oef! Onnodig te zeggen dat mijn hoofd tolde.
Hoe gaat een kunstenaar om met de kritiek? Jezelf naar buiten brengen zal niet gemakkelijk zijn, mijn vrienden, want er is altijd een e-mail als deze klaar om te worden verzonden, met de gretige klik van een negatieve persoon. Ik ken enkele gevoelige kunstenaars die nooit hun werk zullen laten zien uit angst voor dit soort reacties. Helaas zal het prachtige werk dat ze produceren voor altijd naar de hoek van hun kelderstudio worden verbannen, nooit te zien, tot na hun dood, en de familie het uitgraaft. Wat jammer. Faalangst en kritiek kunnen verlammend werken.
Ik weet zeker dat je je afvraagt hoe ik op deze persoon heb gereageerd. Ik geef toe dat mijn vinger even over de verwijderknop hing om hem voor altijd een verloren plek in cyberruimte te geven. Ik wenste ook stiekem dat Microsoft en Apple een geestige retortknop zouden installeren die in tijden als deze herhaaldelijk kon worden ingedrukt. (Nu, dat zou goed voelen, geef het toe! Praten over een geldmaker!)
Maar nee, na het lezen en herlezen van deze e-mail besloot ik ervan te leren. Eigenlijk had hij een aantal geldige punten onder al die negativiteit. Ik besloot om die te bereiken en toe te passen, en de rest door te spoelen. ('Bereik' is de titel van een motiverend boek dat ik schrijf, dus het is belangrijk om te oefenen wat ik predik!)
Ik heb echt op hem gereageerd en dit is een parafrase: “Bedankt voor je oprechte e-mail. Nadat ik de informatie had verzameld, realiseerde ik me dat een deel ervan wel degelijk klopte. Ik weet zeker dat ik inderdaad een veel betere artiest zou kunnen worden, wat ik van plan ben te doen. Ik kon mezelf vanaf vandaag opsluiten in een kerker en 's werelds volgende geweldige meesterwerk maken. Ik kon ook een oor afsnijden als bewijs van mijn passie om mensen mijn artistieke drive te laten begrijpen.
Maar meneer, u mist het punt van mijn carrière. Het grootste geschenk dat ik ooit kreeg, was het vermogen om les te geven. Om de opwinding te zien van een persoon die net zijn eerste portret heeft gemaakt, is meer waard dan welk bedrag dan ook. Ja, na een carrière van 30 jaar tekenen veel mensen net als ik, en zoals het oude gezegde luidt, is imitatie de grootste vorm van vleierij. Ik ben trots dat mijn tekenstijl net zo populair is als hij is! Weinigen laten dat soort erfenis achter. Wat het geld betreft, is het niet wat u denkt. Een bestsellerauteur zijn in een kleine markt zoals 'kunstinstructie', is nauwelijks een lucratieve carrière. Het is de vreugde die je anderen geeft die de tijd en moeite de moeite waard maakt. Ik geef niet voor het geld. Ik geef les voor de glimlach. Schrijf me ook niet af als kunstenaar. Door lesgeven word je groter en ik weet zeker dat tegen de tijd dat ik deze carrière afrond, er een meesterwerk zal worden onthuld. '
De moraal van dit verhaal is dat de negativiteit in anderen je vreugde niet wegneemt. Als je je passie volgt en van je werk houdt, is dat de grootste uitbetaling ter wereld. Heb je de wereld een betere plek verlaten? Dan is het goed gedaan!