Het is weer een mooie dag in Florida, en dit is de eerste ontspannen ochtend die ik meer dan een week heb gehad. Hier zijn is niet hetzelfde als op vakantie zijn. Ik werk hier harder dan in Kansas! Hoewel ik dol op mijn werk ben, is het tijd voor mij om te ontspannen en nogmaals, schriftelijk contact te leggen met mijn gedachten.
Ik schrijf deze blog nu bijna twee maanden en ik ben aangenaam verrast om te zien hoeveel mensen het daadwerkelijk volgen. Te weten dat ik woorden aanbied die mensen willen lezen, is zo'n geweldig gevoel. Daarom schrijft een schrijver immers.
Dit is voor mij een goede testomgeving geweest. Ik heb eerder gezegd dat ik een beetje vertakt en momenteel een motivatieboek schrijf. Het is volledig uit mijn comfortzone. Ik maak de kunstgerelateerde boeken zo lang dat dit voelt alsof er een hele nieuwe wereld voor me opdoet. Ik ben helemaal niet van plan mijn kunstcarrière stop te zetten, dus diegenen onder jullie die in dat opzicht een beetje scherpzinnigheid hebben geuit, kunnen gewoon ontspannen! Kunst is zo'n belangrijk onderdeel van mij dat stoppen met tekenen en lesgeven zou zijn als stoppen met ademen! Ik zou gewoon vergaan. Soms word je door je innerlijke stem geroepen om andere dingen te onderzoeken. Je kunt blijven zitten, in het comfort van 'wat al is', of je wagen in het grote onbekende. Gelukkig kan ik je dankzij mijn uitgevers en deze blog meenemen op deze reis.
Als een gepubliceerde auteur wordt alles wat ik doe in het openbaar gespeeld. Het is een beetje riskant als je een creatieve, overgevoelige persoon bent zoals ikzelf. Als je geweldige dingen doet, hoor je erover. Als je bot bent, hoor je dat waarschijnlijk ook. Mensen willen hun mening graag delen, vooral in deze dag van sociale media. Het is een glibberige helling en je kunt geen roem hebben zonder de kritiek. De angst om te falen in de publieke belangstelling kan angstaanjagend zijn. Door mijn tenen in de wereld van motiverend schrijven en spreken te steken, ben ik me er goed van bewust dat ik de deur zal openen voor zowel de goede als de slechte opmerkingen. Hoe meer je jezelf plaatst, des te meer is er voor mensen om uitzondering mee te maken. Hoe angstaanjagend het ook is, het is een risico dat ik bereid ben te nemen.
Ik hoor graag van mensen. De hoeveelheid liefde en bezorgdheid die op mijn manier was gericht toen ik schreef over het verliezen van mijn hond Penny, was gewoonweg prachtig. Bedankt aan iedereen die je steun heeft getoond. Sommige van de verhalen die je deelde waren hartverscheurend, maar toch zo geruststellend. Dit is de reden om mijn gevoelens publiekelijk te schrijven, omdat we allemaal onderling verbonden zijn. Ik weet dat vele anderen hetzelfde voelen als ik, en het is een bevestiging dat ik het juiste doe in mijn leven. Maar ik ben me ervan bewust dat het niet zonder prijs zal komen, omdat ik de mening van anderen uitnodig.
Dus, hoe houdt een auteur of leraar de balans? Hoe verbindt een schrijver zich met zijn publiek, maar raakt hij niet overdreven betrokken? Hoe biedt u woorden van advies aan mensen, en dan niet voor iedereen beschikbaar, om verdere uitleg te geven? Dat is iets waar ik door de jaren heen tegen heb gevochten en, zoals veel schrijvers / leraren, moet ik nog een perfecte oplossing vinden. We kunnen eenvoudigweg niet het antwoord op elke vraag bieden, of alles zijn voor iedereen op aanvraag.
Ik ontvang bijvoorbeeld meer e-mails dan ik zelfs kan noemen. Vanwege de populariteit van mijn boeken en artistieke technieken, ben ik een mentor voor velen geworden en hebben mensen het gevoel dat ze mij persoonlijk kennen. Hoewel dit een goede zaak is, is het een moeilijk te beheren arena.
Ik probeer iedereen te antwoorden die contact met me opneemt. Ik vind dat belangrijk, want het zijn de lezers die mijn carrière maken. Maar het is een enorme onderneming en het is onmogelijk voor mij om elk bericht diepgaand te beantwoorden. Voor degenen onder u die mij hebben geschreven, biedt dit misschien een beetje inzicht.
Zo ontvang ik bijvoorbeeld elke week veel e-mails van mensen die leren tekenen uit mijn boeken. Dat is heel goed en het geeft me een geweldig gevoel. Daarom schrijf ik de boeken! Maar sommige lezers voegen voorbeelden van hun werk bij en vragen dat ik de tekeningen bekritiseer en vertel wat ze nog meer moeten doen. Hoewel dat een eenvoudig verzoek lijkt (ik ben tenslotte een leraar), zijn dat de e-mails die ik niet volledig kan beantwoorden. Laat me uitleggen waarom. Als docent studeer ik bijna elke dag in de studio “één op één”. Dat is hoe ik ze leid, door ze daadwerkelijk te laten zien wat ik doe en hoe ik het doe. Mijn boeken daarentegen zijn hoe ik iedereen leid. Ik schrijf elke dag om ervoor te zorgen dat mijn boeken zo compleet en gemakkelijk leesbaar mogelijk zijn. Alle begeleiding die ik dan zou kunnen bieden in een e-mailkritiek, heb ik al in een boek opgeschreven. Het wordt repetitief. Er is ook de tijdsinvestering om te overwegen. Als ik elke dag les geef, en ik werk ook elke dag aan het schrijven van boeken, blijft er weinig tijd over. Kritieken kosten veel tijd, indien correct gedaan. (Ik zou er nooit een aanbieden die niet compleet is.) Ik zou minimaal 30 minuten per tekening moeten besteden om mijn gedachten volledig uit te leggen en duidelijke suggesties voor een lezer te bieden. Als ik twee tot drie tekeningen per e-mail ontvang en vier of vijf dergelijke e-mails per dag ontvang, nou … reken maar. Zie je het dilemma? E-mailkritieken zijn gewoon niet iets dat ik fysiek kan doen. Ik moet mijn onderwijsinspanningen gewoon bij de studenten plaatsen die mijn lessen persoonlijk bijwonen.
Ik ontvang ook veel oprechte e-mails over persoonlijke dingen, waarvan ik geniet. Ik heb geen pogingen gedaan om het feit te verbergen dat ik tegen MS vecht en daardoor persoonlijke problemen heb. Ik waardeer ieders zorg en zorg volledig. Velen identificeren zich met mijn problemen en delen vergelijkbare verhalen met mij. (We vechten allemaal tegen iets!) Ik wou dat ik elk individu op een persoonlijker niveau kon leren kennen, maar het is onmogelijk om dit te doen - er zijn er gewoon teveel. Daarom schrijf ik het motiverende boek. Het zal een manier zijn om op grote schaal mensen te bereiken.
Maar persoonlijk heb ik besloten NIET veel over MS te praten. Ik geloof dat hoe meer je over iets spreekt, hoe groter het wordt. Ik heb ervoor gekozen geen woordvoerder van MS te zijn, want het begint me dan te definiëren. MS is niet wie ik ben. Toen ik voor het eerst de diagnose kreeg, was ik natuurlijk erg bang en behoorde ik tot elke chatroom en steungroep die ik kon vinden, gewoon om het gevoel te hebben dat ik niet alleen was. Maar met het verstrijken van de jaren werd ik steeds zieker. Ik was 'een MS-patiënt geworden die soms kunst maakte'. Ik vond dat gevoel niet leuk, dus maakte ik me los van die wereld en begon ik er persoonlijk en rustig mee om te gaan. Door de focus van mij en mijn publiek weer op mijn kunst te plaatsen, keerde ik terug naar 'een kunstenaar met MS'. Terwijl ik dat deed, verbeterde mijn gezondheid, en ook mijn kijk op het leven. Dus als ik de neiging heb om over het onderwerp te glazuren, is dat waarom. Ik ben niet in ontkenning, ik ben gewoon opzettelijk met mijn aandacht.
Ik heb zoveel interessante mensen van over de hele wereld ontmoet dankzij e-mails en sociale media. Bedankt aan iedereen die heeft geschreven. Ik ontvang graag e-mails en berichten uit andere landen, zodat ik een glimp kan opvangen van een andere wereld dan de mijne. Ik heb prachtige gesprekken gehad over andere levensstijlen en culturen. Maar hoe leuk het ook is, vanwege de enorme aantallen is het onmogelijk om dan voor iedereen een penvriend te worden. Mijn geweldige editors zijn erin gesprongen en hebben geprobeerd een aantal van de vragen te stellen die mensen voor mij hebben, die ik erg op prijs stel. Maar ik weet dat mensen de persoonlijke verbinding willen. Dus ik heb een idee waar jullie me allemaal mee kunnen helpen.
Laten we deze blog gebruiken als een manier voor mij om uw vragen te beantwoorden. Ik zal proberen het zo persoonlijk en toch informatief mogelijk te maken. Elke week bespreek ik een ander onderwerp en dit is gebaseerd op het soort vragen dat ik onlangs heb ontvangen. Zie dit als een e-mail die ik jullie allemaal schrijf. Als je een vraag hebt, luister ik! Ik weet zeker dat anderen dezelfde vraag hebben, dus stel ze gerust! Maar in plaats van een e-mail van mij, zoek in mijn blogs naar het antwoord, dus ik kan vele anderen bij mijn antwoord betrekken. Ik wil contact met je maken, en op deze manier kan ik dat.
Deze kans geeft me dan meer tijd om te doen waar ik het beste in ben: lesgeven en meer boeken voor je schrijven! Ik geef er meer om dan je ooit zult weten. Verwar het ontbreken van een persoonlijke reactie dus niet met gebrek aan zorgzaamheid.
Onthoud altijd: er zijn velen van jullie die proberen contact met mij te maken, maar er is maar één ik die probeert contact met je te maken …
Tot volgende week!
Je vriend…
luwte
