De inwijdingspagina van een boek kan emotioneel zijn voor een schrijver. Vooral voor een auteur die ook een kunstenaar is. Het is de inwijdingspagina die de conclusie van een boek aangeeft, en de weerspiegeling van al het harde werk dat er achter zat. Het kan ook een pagina zijn die verwijst naar een emotionele herinnering.
Dit is een tekening die ik op de inwijdingspagina van mijn nieuwe boek plaats, die volgend jaar zal verschijnen. Hoewel het beeld weinig te maken heeft met het onderwerp Tekening van de geklede figuur (tenzij je de achterkant van mijn trui als een referentie beschouwt), heeft het een grote betekenis voor mij in mijn hart. Ik verloor een goede vriend in de zomer van 2013, toen ik voor het eerst aan dit boek begon. Velen van jullie, die mijn carrière hebben gevolgd, hebben haar leren kennen via de pagina's van mijn andere boeken, want ze zat in veel van die boeken. "Penny the Wonder Dog" was bijna 15 jaar lang mijn constante metgezel en liefde voor mijn leven. Haar verliezen was als het verliezen van een stukje van mijn ziel. Ik huil dagelijks.
Ik plaats Penny nu op mijn inwijdingspagina, als een stukje geschiedenis. Het beeld toont een goed geleefd leven, miljoenen geweldige herinneringen en een conclusie bij dat hoofdstuk van mijn leven. Het is ook een indicatie van een ander boek dat tot bloei komt, en een opstap naar het volgende literaire avontuur.
Een inwijdingspagina is een bitterzoet ding. Door mijn eerdere publicaties heen gekeken, heb ik familieleden, vrienden en de liefde die ik in mijn leven heb ervaren, herdacht. Niet iedereen die op die pagina is beland, verdient die plek nu, maar ze werden daar destijds met oprechte redenen geplaatst. Daar heb ik geen spijt van. Een persoonlijke geschiedenis is nooit zonder emoties, zowel goed als slecht. Zonder extreme gevoelens, wat valt er eigenlijk nog over te schrijven?
Als kunstenaar weerspiegelt ons kunstwerk ons leven. Als een inwijdingspagina in onze harten, herinnert elk stuk ons aan een plaats en tijd. Kunstenaars uit het verleden worden vaak beoordeeld op hun werk en krijgen valse inzichten van hun publiek. Ik weet zeker dat je dingen hebt gehoord als: "Ze waren in hun 'blauwe' periode van hun leven toen ze dit creëerden." Je kunt de angst van sommige kunstenaars zien terwijl hun leven op het doek werd uitgestort. Maar niemand weet echt wat de kunstenaars voelden. Ik garandeer dat mensen over 100 jaar geen idee hebben over mij! Het wordt allemaal giswerk.
Welke herinneringen of emoties verbeeld je in je eigen werk? Je kunst kan een soort dagboek zijn dat het verhaal van je leven vertelt. Een tijdschrift illustreren is een goede uitgave. (North Light Books heeft een aantal geweldige boeken over journaling gepubliceerd!)
Ik heb mijn kinderen door mijn kunst zien groeien en ze voor altijd in een ingelijste herinnering vastgelegd. Ik heb mijn artistieke stemming zien veranderen en mijn relaties komen en gaan door de afbeeldingen gemaakt met mijn potlood.
Ik doorloop fasen zoals elke kunstenaar wil, waarbij mijn persoonlijke artistieke interesses in een opwelling veranderen. Op sommige dagen wil ik bijvoorbeeld in plaats van portretten close-ups van bloemen maken. Ik analyseerde deze trend met een van mijn "Zen-vrienden", en realiseerde me dat het was omdat ik mezelf "bloeide" in het leven en veranderde in een nieuw iemand. Ik hou van die theorie, want die is correct!
Ik verzoek u dringend om uw gevoelens op papier kenbaar te maken en uw kunstwerk uw ziel te laten onthullen. Wees niet bang; dat is waar kunst om draait: creatieve expressie en een kijkje in wie we echt zijn. Wat we maken laat zien wie we van binnen zijn. Terwijl je je artistieke geest loslaat, zal je kunst met je bloeien, zoals de mijne.
Met vriendelijke groet, luwte