De Urban Sketcher spreekt over een vreemd proces dat verbluffende aquarelresultaten oplevert
Soms zijn het de rare en ongebruikelijke benaderingen die in mijn hoofd blijven hangen en het meest logisch zijn. Urban sketcher Marc Taro Holmes is uit hetzelfde doek gesneden. Ik wist vanaf het moment dat hij bood om zijn drie-pass thee, melk en honing waterverftechniek van het aanbrengen van kleur te delen.
Ik zei: "Wat ?!" Maar toen hij het uitlegde, ging de hele wereld van waterverf mij iets meer open. Het was alsof ik van zwart en wit naar Technicolor ging. Kijk of Marc's aanpak in je geest blijft zoals die in de mijne is!
Vloeibaar, ondoorzichtig, rijk en plakkerig
Marc verwijst naar aquarelwassen als "thee", "melk" en "honing" om te correleren met hun doorschijnendheid, dekking en toepassing. Thee is een zeer vloeiende was; melk daarentegen is iets dunner en vereist minder water en meer verf; en honing is een rijke, plakkerige mix van verf en een minimale hoeveelheid water die spaarzaam wordt aangebracht.
Kortom, hij werkt van lichter naar donkerder en groter naar kleiner, beginnend met thee, gevolgd door melk en vervolgens honing. De initiële theewas bedekt de hele compositie met grote vormen. De volgende passages van melk en honing bedekken de onderliggende toon, bouwen sterkte en stevigheid op in de schaduwen.
Wetende dat hij het grootste deel van het werk met waterverf gaat doen, steekt Marc niet meer moeite dan nodig in zijn tekening. Het is gewoon een schone, tamelijk beschrijvende potloodtekening met de belangrijkste contouren van kleurvormen. Dit tafereel was op de middag met de zon achter een dunne wolk van nevel, die overal om een algemeen glazuur en een vervaagde hemel riep.
De transparante theemix moet vrij kunnen vloeien en de tekening kleuren (maar niet uitwissen). Breng de kleurwas snel aan. Zie hoe Marc de drie grote vormen in de afbeelding nat-in-nat bewerkt terwijl hij los en spetterend blijft met veel kleurvariatie.
Probeer ook de droge randen tussen de levende vormen scherp te houden. En werk snel! Marc verspreidde de was over het hele beeld in 5 minuten of minder, maar de combinatie van snelheid en nauwkeurigheid vergt enige oefening.
Blijf tijdens het werken op de hoogte van de kleurvariatie en ga elke keer voor een iets andere tint terug, waarbij u de basiskleur wijzigt met warme en koele buren. Merk op dat Marc een paar kleine witte vlekken over de hele grond heeft achtergelaten om willekeurige glints te creëren. Een wasbeurt mag nooit te glad of perfect zijn.
CRITIQUE: Marc beoordeelde zijn schilderij in dit stadium en zegt: Ik had een rijkere kleur in de lucht moeten krijgen, omdat het te bleek is en het warme wit van het stenen gebouw te bleek is. Meestal vind ik het echter belangrijk om te accepteren wat er in dit stadium gebeurt.”
Nadat de theepas is opgedroogd, ga je naar de tweede kleurgang - melk. Het heeft voldoende verf nodig om troebel te zijn om te dekken wat eerder is gegaan. Werk van lichter naar donkerder met deze was; u hoeft alleen middentonen en schaduwvormen te verdiepen.
Laat de verlichte gebieden met rust en laat de theevlek erdoor glinsteren. Voor deze pas wilt u geen uniforme dekking; maak in plaats daarvan een met licht gevlekte textuur, zodat de lagen elkaar kruisen. Door kleine openingen toe te staan in deze pas, ontstond de illusie van licht dat op de naar boven gerichte oppervlakken stuiterde.
Houd de verf in deze pas niet tegen! Onthoud hoe weinig honing er in een kopje thee zit (of de laatste pass). Het donkerste donker is alleen bedoeld voor het laatste contrast.
Deze fase is het leukst voor Marc, want er zijn veel spannende penseelkalligrafie en opladen.
Nadat je de melk hebt laten drogen, ga je verder naar de honingpass. Als je denkt aan de analogie van Marc, zit er meestal maar een theelepel honing in een kopje thee. Hetzelfde geldt voor het creëren van de donkerste duisternis tijdens het schilderen - een beetje gaat een lange weg. Ze zijn slechts twee tot drie procent van een typisch zonovergoten beeld. Zelfs als een onderwerp donker en schaduwrijk is, zijn de spotzwarten alleen voor de diepste contactschaduwen.
Een schets komt pas echt samen als het donker correct is geplaatst, omdat deze de basis vormen van het gewenste verloop. We weten dat het gewicht van de donkerste duisternis het oog trekt. In een schilderij als dit zal het oog van de kijker van oogmagneet naar oogmagneet bewegen en zich door de ruimte verplaatsen.
De honingpas gaat meestal over de diepste duisternis, maar het is ook de laatste kans om de lichtste lichten opnieuw aan te raken. Marc gebruikt witte gouache gemengd tot een honingconsistentie - dik en plakkerig - om in de lelies in het bloembed te schetsen.