Het handhaven van een onderscheidende waardestructuur is de kern van Joann Ballinger's pastelinstructie - en haar eigen schilderijen.
door Lynne Moss Perricelli
In zowel haar lessen als haar eigen pastelkleurige schilderijen benadrukt Joann Ballinger het belang van een onderscheidende waardestructuur. Ze vertelt haar studenten aan de Lyme Art Association, in Old Lyme, Connecticut, dat tekenen en waarde de belangrijkste factoren zijn bij het schilderen, en dat ze kleine waardeveranderingen moeten aanbrengen in plaats van grote sprongen om hun kleuren levendig en de waarde te houden structuur intact. In haar eigen werk handhaaft Ballinger haar initiële waardestructuur door het ontwikkelende schilderij continu te controleren, het van een afstand te bekijken en indien nodig bij te sturen.
Late Day Glow 2005, pastel, 8½ x 10½. Collectie de kunstenaar. |
Een dergelijke nadruk op de waarden in een schilderij zorgt ervoor dat het onderwerp goed leest en stelt de kunstenaar in staat om welke kleuren dan ook te gebruiken. "Ik ben niet bang voor kleur", zegt Ballinger, die uitlegt waarom deze vrijheid belangrijk is. "Ik probeer me niet terug te trekken. Ik ga altijd voor de rijke kleuren." De levendigheid die ze bereikt, draagt bij aan de opwekkende, nostalgische sfeer die ze probeert over te brengen, wat een ander kritisch aspect van haar werk is. "Ik neig naar gelukkige onderwerpen, " zegt ze. "Dat is gewoon wie ik ben en ik probeer nooit een gevoel te schilderen dat ik zelf niet heb ervaren."
De meeste vakken van Ballinger komen uit de kustlijn bij haar huis in Bozrah, Connecticut, of uit Rhode Island, waar ze twee keer per jaar workshops geeft. Haar primaire focus ligt op kinderen en dieren, die ze vaak opneemt in mariene instellingen. Daarnaast schildert ze vaak boten, landschappen en zeegezichten. Soms ontdekt ze deze onderwerpen ter plaatse en soms bieden vrienden en kennissen zichzelf of hun kinderen aan. "Ik ben op zoek naar interessante effecten van kleur en licht, " zegt ze, "maar ik wil ook scènes schilderen die kijkers herinneren aan een speciale tijd in hun leven, dus ik zoek naar scènes die me herinneren aan een speciale tijd in mijn leven."
Meest nieuwsgierig 2002, pastel, 6¾ x 9¾. Prive collectie. |
Wanneer Ballinger op locatie is, demonstreert ze schilderijen voor haar studenten en maakt ze aantekeningen over de kleuren die ze gebruikt, die ze gebruikt als referentie voor andere stukken die ze in de studio voltooit. De kunstenaar maakt ook foto's. Ze werkt af en toe en plein air, maar alleen voor landschappen. Wanneer Ballinger een figuur of dier wil laten zien, vertrouwt ze op een of meer foto's om de details te documenteren en het werk in de studio te voltooien. "Het is belangrijk om op het plein of vanuit het model te werken", zegt ze. "Het helpt je om je referentiemateriaal beter te gebruiken. Werken vanuit het leven houdt alles vers."
Voor materialen geeft de kunstenaar de voorkeur aan Wallis Sanded Pastel Paper, dat ze per rol koopt en op maat snijdt. Ze is voorstander van het witte papier omdat ze het zelf kleurt door een oker of verbrande sienna Nupastel aan te brengen - die de tand van het papier niet beïnvloedt - over het oppervlak. Voor haar figuratieve werken gebruikt ze Sennelier La Carte Pastel-papier in verschillende kleuren. Soms gebruikt ze een aquarelverf om het Wallis-papier te kleuren. Haar pastelkleuren zijn voornamelijk Unison, Nupastel en Schmincke, hoewel ze verschillende merken bij de hand heeft voor specifieke kleuren.
14 uur op Barne Island 2000, pastel 9 x 11. Prive collectie. |
Nadat Ballinger haar papier heeft voorbereid, maakt ze een eerste lay-in met een ultramarijn blauwe Cretacolor-pastel. Dit blauw is een soort handelsmerk geworden in het werk van de kunstenaar en vormt een aanvulling op de warme kleuren die ze in opeenvolgende lagen gebruikt. "De lay-in met het blauw is een waardestudie", legt Ballinger uit. "Ik maak donkere en lichte gebieden om een kaart voor het schilderij te maken." Ze vestigt vervolgens de grotere vormen van lokale kleur, beginnend met de duisternis en doorgaand naar de middelgrote en lichtere gebieden. "Sommige pastellisten bouwen veel lagen, " voegt ze eraan toe, "maar ik gebruik niet graag fixatief en geef er de voorkeur aan om zo min mogelijk lagen te hebben."
De pastelkleuren van Ballinger bestaan eigenlijk uit maximaal vier of vijf lagen. Ze combineert slechts spaarzaam en heeft de neiging een lichte aanraking te gebruiken. "Ik denk graag dat pastel lijkt op olieverfschilderij, " beschrijft ze, "en mijn lijnen lijken bijna op penseelstreken." Na de eerste lay-in gebruikt ze alleen de zachte Schmincke en Unison-pastelkleuren, genietend van de "boterachtige textuur en prachtige kleuren, " merkt ze op.
Kalmte 2005, pastel, 7¾ x 10¾. Collectie de kunstenaar. |
De kunstenaar organiseert haar pastelkleuren in een op maat gemaakt taboret dat opent als een accordeon. Een dienblad vooraan bevat de pastelkleuren die ze het meest gebruikt, terwijl de andere - inclusief Diane Townsend en Rembrandt - direct beschikbaar zijn in de taboret. Ze stelt geen palet op voordat ze aan een werk begint en geeft er de voorkeur aan om de pastelkleuren te trekken die ze wil naarmate het schilderij vordert. Ze voegt er echter aan toe dat 'het lichtste licht in al mijn schilderijen citroengeel is en mijn donkerste donker violet is. Ik probeer niet alleen wit of zwart te gebruiken omdat ze de neiging hebben een schilderij te dempen.'
Terwijl het schilderij zich ontwikkelt, neemt Ballinger voortdurend afstand van haar werk en controleert ze dubbel of haar waarden voldoen aan het oorspronkelijke plan. Als dat niet het geval is, past ze zich dienovereenkomstig aan, lichtere of donkerdere gebieden ten opzichte van elkaar. Om haar studenten in dit proces te helpen, deelt ze een waardeschaal uit, waarmee ze een waarde van 1 tot 10 kunnen toekennen aan elk deel van hun compositie. Ze kunnen dan de waarden nauwkeuriger interpreteren in de kleuren die ze zullen gebruiken. "Veel studenten beginnen OK maar raken verdwaald", merkt Ballinger op. "Het helpt om ze stalen te laten maken van de pastels die ze willen gebruiken en er waarden aan toe te kennen. Ze kunnen ze groeperen in kleuren, van licht naar donker." Ballinger merkt op dat studenten vaak hun toevlucht nemen tot de minst chromatische pastels voor de lichtste waarden, en de kleur begint vervaagd te lijken. Om dit veelvoorkomende probleem op te lossen, zegt ze dat ze 'een paar waarden moeten back-uppen en een lichte pastel moeten kiezen die briljanter is om die waarde te interpreteren'.
Moving With Grace 2005, pastel, 7¾ x 5¾. Prive collectie. |
Een ander veel voorkomend obstakel met betrekking tot kleur is modderigheid, die ontstaat doordat de pastel de tand van het papier vult of door te grote waardeveranderingen. Ballinger raadt studenten aan om alleen kleine sprongen in de waarden te maken en legt uit dat als de waarden redelijk dichtbij zijn, ze hun levendige, frisse kleur beter kunnen behouden. Bovendien geeft een structuur met een nauwe waarde een aantrekkelijke subtiliteit en naturalisme aan het werk. Ballinger beveelt aan om een lichte aanraking te gebruiken, net zoals zij, een hardere benadering voor het brandpunt van het schilderij of een impasto-effect te reserveren.
Door een gevoel voor humeur over te brengen, legt Ballinger de regels van tekenen en waarde opzij om naar haar creatieve kant te luisteren. "Ik visualiseer eerst mijn beste schilderijen", zegt ze. "Ik probeer te verdwalen in mijn schilderijen, iets te schilderen waar ik van hou en terug te keren naar die ervaring." Toen ze bijvoorbeeld met Late Day Glow begon, overwoog ze de 'adembenemende schoonheid van het pand', zegt de kunstenaar. Een vriend had haar meegenomen naar deze locatie op Block Island en ze voelde zich overweldigd door emotie toen ze het zag. "Ik dacht aan mijn vriend, " beschrijft de kunstenaar, "en wat ik voelde en zag." Het is van cruciaal belang om een speciale werkruimte te hebben waar je niet wordt gestoord, net als al het andere waarmee je je op je onderwerp kunt concentreren. "Iedereen heeft iets anders nodig", zegt ze. "Het is belangrijk om los te kunnen laten, zodat je verder kunt gaan dan de technische kant."
Het kapsel 2004, pastel, 12 x 9. Collectie de kunstenaar. |
Zoals vele oude leraren, heeft Ballinger net zoveel van haar studenten geleerd als zij van haar. "Door het lesgeven ben ik dieper gaan graven", denkt ze na. "Het heeft me geholpen duidelijk te maken wat ik doe en betere methoden te bedenken. Het heeft me alerter gemaakt en dat houdt mijn werk fris."